Zalania (Het spel der algoritmen)

Lola had het gevoel dat iedereen haar gedachten van d'r gezicht af kon lezen terwijl ze met ingehouden haast de spiraalvormige trap af liep onderweg naar huis. 'Waarom kijkt iedereen me zo schichtig aan?' Mompelde Lola in zichzelf toen er even niemand in de buurt was. Zoals wel vaker gebeurde als ze hardop tegen zichzelf praatte kreeg ze nog antwoord ook. Ze moest namelijk ineens denken aan een stukje in een artikel dat ze ooit had gelezen over dat mensen vaak de neiging hebben om elkaars emoties automatisch te kopiëren aan de hand van gezichtsuitdrukkingen. Ze besloot deze bewering op de proef te stellen en toverde een glimlach op d'r gezicht. Ondanks de 42 jaren die ze er inmiddels al op had zitten was ze nogsteeds prima in staat om onderkaken te verlammen en omkijkende mensen te laten struikelen in het voorbijgaan. En ja hoor, een paar treden later ving ze de blik van een jongeman van rond de twintig die vervolgens een traptrede over het hoofd zag en gigantisch op z'n muil ging. Lola kon haar lach amper inhouden en toen ze even achterom keek om te zien of alles goed ging met de jongen struikelde ze zelf ook bijna toen ze zag dat hij deed alsof hij opdrukoefeningen aan het doen was. Met haar hand voor d'r mond om te voorkomen dat ze in lachen zou uitbarsten rende ze snel verder de trap af. 

Net als de meeste mensen in Zalania woont Lola met haar gezin en tientallen andere families in een voormalige goudmijn. Met pikhouwelen, emmertjes en kruiwagens hadden ze er jaren aan gewerkt en een heerlijke tijd beleefd. Lola's mooie ronde billen en stevige schouders had ze voornamelijk te danken aan dit "gratis fitness programma." Ze is blij met haar lichaam en dat wil ze graag zo houden dus neemt ze nog altijd liever de uitgehakte stenen trap dan de handmatig aangedreven lift. Ze heeft dat ding nooit echt vertrouwd. Op de bodem van hun spiraalvormige krater staat een stellage die helemaal tot aan de oppervlakte rijkt en zich daar opsplitst in vier afzonderlijke bruggen die zijn verbonden met de randen van de oude goudmijn. Aan alle vier de zijden van het bouwwerk zijn platformen bevestigd met daarop uit de kluiten gewassen hamsterwielen waar mensen in kunnen lopen of rennen om de liften omhoog te laten gaan. De tocht naar beneden verloopt puur op zwaartekracht en omdat de remmen zijn verbonden met dynamo's wordt er voortdurend een aanzienlijke hoeveelheid stroom opgewekt. Vooral ouderen vinden het heerlijk om de hele dag op een neer te gaan en praatjes te maken terwijl ze accu's opladen voor de lampen en dergelijke.

Als Lola bijna bij haar veredelde grot is aangekomen verdwijnt de glimlach van haar gezicht en voelt ze de spanning in haar lichaam stijgen. Ze begint steeds langzamer de trap af te dalen en zoekt naar afleiding door naar de sierlijke vormen te kijken die in de muur naast de trap zijn uitgehakt. Terwijl haar vingers zachtjes over de muur glijden dalen haar gedachten af naar de bizarre taak die haar een paar minuten geleden is opgedrongen.

Het was haar vrije dag en ze zat aan het oppervlak in het park lekker een boekje te lezen toen er ineens een onbekende vrouw naast haar kwam zitten. 'Je hebt een mooie man'. Zei de vrouw zonder zich eerst voor te stellen. 'Nou dankjewel', zei Lola met opgetrokken wenkbrauwen. 'Waar ken je hem v...' Maar Lola kon haar zin niet afmaken omdat ze werd onderbroken door de vrouw die haar ineens doordringend aankeek. 'Ik wil zijn zaad'. Zei de de vrouw zonder te knipperen. De vreemde vrouw had blauwe ogen, net als veel andere mensen in Zalania, maar ze stonden een beetje half omhoog zodat het leek alsof ze enorm aan het genieten was van een lang uitgesteld bezoekje aan de toilet. 

'Hey Lo!!!' Met een schok werd Lola uit haar gedachtewereld getrokken door iemand die het nodig vond om haar te roepen vanuit de lift. Ze schrok zó erg dat al haar spieren zich even aanspanden waardoor ze een scheetje liet. Ze draaide zich om en zag een oudere man met een brede grijns op het hekje leunen. Achter hem stond een jongedame zich helemaal het leplazarus te rennen in een hamsterwiel om de lift omhoog te laten gaan. 'Hey pa!' Riep Lola terug. Ze had absoluut geen zin om met haar vader te praten op dat moment en dus begon ze de trap weer wat sneller af te dalen. 'Is er al nieuws binnen over Skylar?' Riep haar vader terwijl terwijl hij zich moeizaam afzette tegen het hekje en rechtop ging staan. 'Nee nog niet.' Riep Lola. 'Ze zit wel in de laatste selectieronde maar we weten nog niet of ze het is geworden. Zodra we iets horen laten we het je direct weten oké?' Lola was inmiddels nog maar een paar meter verwijderd van haar deur. 'Gaat alles goed met je? Je komt een beetje gespannen over.' Riep haar vader met een bezorgde uitdrukking op z'n gezicht. Lola toverde weer een glimlach tevoorschijn en terwijl ze voor de hexa-vormige deur stond keek ze nog even achterom en zei: 'Niets aan de hand pa, maar ik moet nu echt gaan want de oven staat nog aan.' Lola klemde haar boek even tussen d'r bovenbenen en plaatste haar handen vervolgens op twee biometrische schermen die in beide helften van de houten deur zaten verwerkt. Vrijwel direct werd haar energetische profiel in combinatie met haar handafdrukken herkend en klonk er een bevredigende 'klik' aan de andere kant. Lola duwde de deuren open en toen ze daar in haar huiskamer stond terwijl de deuren achter haar zich vanzelf weer sloten kon ze nog net een deel van de laatste zin van haar vader horen: 'Maar je hébt niet eens...'       

Normaal gesproken vond Lola het heerlijk om hun handmatig uitgehakte onderkomen binnen te lopen maar door de bizarre omstandigheden voelde ze zich deze keer als een vreemde in haar eigen huis. Onzeker over wat ze zou gaan doen stond ze daar een tijdje om zich heen te kijken. Lola bevond zich in een gang van ongeveer 4 meter breed en 10 meter lang. De muren gingen ruim 2 meter recht omhoog maar het plafond was afgerond met een mooie boog. Aan de ene kant van de gang stonden er allerlei stroom opwekkende fitness apparaten opgesteld en de andere kant was bezaaid met lichtgevende cilinders van verschillende formaten die van matglas waren gemaakt. De cilinders waren gevuld met water dat werd gebruikt voor een druppelmechanisme voor de vruchtdragende plantjes die eromheen stonden. Een hobby van haar man, Haron. Er was meer dan genoeg voedsel in Zalania maar toch wilde hij zoveel mogelijk zelfvoorzienend kunnen zijn. Lola was net van plan om de gang door te gaan lopen richting de centrale ruimte toen ze ineens geritsel hoorde tussen de plantjes. Ze bleef nog even staan en keek toen met een glimlach toe hoe de beste slakkenjager van Zalania - de huis egel - op haar af kwam lopen en haar blote voeten begon te likken. Haron had gewoon wat bosgrond in de gang gedumpt zonder erbij stil te staan dat er nog allemaal eitjes van slakken tussen zaten dus vandaar deze stekelige huisgenoot. Een voordeel was dan weer dat er ook allerlei leuke paddestoelen te vinden waren tussen de plantjes. Lola plukte een mandarijn en terwijl ze die aan het pellen was keek ze nog even rond. Ze zag dat het licht van een cilinder al een beetje rood begond te worden en dat wees erop dat de accu bijna leeg was.